روزنه اي به رنگ

در شب ترديد من ،برگ نگاه

مي روي با موج خاموشي كجا؟

ريشه ام از هوشياري خورده آب :

من كجا، خاك فراموشي كجا .

دور بود از سبزه زار رنگ ها

زورق بستر فراز موج خواب

پرتويي آيينه را لبريز كرد :

طرح من آلوده شد با آفتاب .

اندهي خم شد فراز شط نور :

چشم من در آب مي بيند مرا

سايه ي ترسي به ره لغزيد و رفت

جويباري خواب مي بيند مرا

در نسيم لغزشي رفتم به راه

راه ، نقش پاي من از ياد برد

سرگذشت من به لب ها ره نيافت :

ريگ باد آورده اي را باد برد .

زنده ياد سهراب سپهري