هميشه بهار

گذشتم از تو كه اي گل چو عمر من گذراني

چه گويمت كه به باغ بهشت گم شده ماني

به دور چشم تو هر چند داد دل نستاندم

برو كه كام دل از دور آسمان بستاني

گذشتم به جگر داغ عشق و از تو گذشتم

به كام من كه نماندي به كام خويش بماني

بهار عمر مرا گر خزان رسيد تو خوش باش

كه چون هميشه بهار ايمن از گزند خزاني

تو را چه غم كه سوي پايمال عشق تو گردد

كه بر عزاي عزيزان سمند شوق براني

چگونه خوار گذاري مرا كه جان عزيزي

چگونه پير سندي مرا كه بخت جواني

كنون غبار غم برفشان ز چهره كه فردا

چه سود اشك ندامت كه بر سرم بفشاني

چه سال ها كه به پاي تو شاخ گل بنشستم

كه بشكفي و گلي پيش روي من بنشاني

تو غنچه بودي و من عندليب باغ تو بودم

كنون به خواري ام اي گلبن شكفته چه راني

به پاس عشق ز بد عهدي ات گذشتم و دانم

هنوز ذوق گذشت و صفاي عشق نداني

چه خارها كه ز حسرت شكست در دل ريشم

چو ديدمت كه چو گل سر به سينه ي دگراني

خوشا به پاي تو سر سودنم چو شاهد مهتاب

ولي تو سايه براني ز خود كه سرو راني