چنگ شكسته
بازم به سر زد امشب اي گل هواي رويت
پايي نمي دهد تا پر وا كنم به سويت
گيرم قفس شكستم وز دام و دانه جستم
كو بال آن خود را باز افكنم به كويت
تا كي چو شمع گريم اي درين شب تار
چون صبح نوشخندي تا جان دهم به بويت
از حسرتم بمويد چنگ شكسته ي دل
چون باد نو بهاري چنگي زند به مويت
اي گل در آرزويت جان و جواني ام رفت
ترسم بميرم و باز باشم در آرزويت
از پا فتادگان را دستي بگير آخر
تا كي به سر بگردم در راه جست و جويت
تو اي خيال دلخواه زيباتري از آن ماه
كز اشك شوق دادم يك عمر شست و شويت
چون سايه در پناه ديوار غم بياساي
شادي نمي گشايد اي دل دري به رويت