به دریا می روم ، زورقی می سازم  . از کنار آن دو هیزم شکن پیر می گذرم  آنها هم به آمدن من عادت کرده اند دیگر مانع حضور و ورود من به دریاچه نمی شوند ولی از نگاهشان پیداست که می گویند باز هم با خیالاتش به دریا زده است ، من می نشینم و روی آب دریاچه پازلی از خاطرات تو را رسم می کنم ، ولی با شیطنت اولین غوک آب تکان می خورد و همه چیز به هم می ریزد ....

............................................

نازنینم ، زمان از چشمان تو بی رحم تر است چشمهای تو از احساس من صادق تر است ، احساسم می گوید بگذار زمان را در چشمهای تو به تماشا بنشینم ...

سنجاقکی مباش بر دفتر زمان  سنجاق شده ، پرواز کن نه چون من .............

نوشته های دیگران ()