در من هزار حرف نگفته
هزار درد نهفته
هزاران هزار دريا هر لحظه در تپيدن و طغيانند
در من هزار آهوي تشنه
در خشکسال دشت پريشانند
در من پرندگان مهاجر
ترانه هاي سفر را
در باغ هاي سوخته مي خوانند
با من که در بهار خزانم قصه هاي فراواني ست
با من که زخم هاي فراواني
بر گرده ام به طعنه دهان باز کرده اند
هر قصه يک ترانه
هر ترانه خاطره اي ديگر
هر عشق يک ترانه ي بيدار است
در خامشي حضورم ، حرف مرا بفهم
يا براي عشق ، زباني تازه پيدا کن
تا درد مشترک
زبان مشترکمان باشد
حرف مرا بفهم و مرابشنو
اين من نه ،‌ آن من ديگر
آنکس که پنجره ي چشم هاي من او را
کهنه ترين قاب است