روزنه ای به رنگ

در شب تردید من ،برگ نگاه

می روی با موج خاموشی کجا؟

ریشه ام از هوشیاری خورده آب :

من کجا، خاک فراموشی کجا .

دور بود از سبزه زار رنگ ها

زورق بستر فراز موج خواب

پرتویی آیینه را لبریز کرد :

طرح من آلوده شد با آفتاب .

اندهی خم شد فراز شط نور :

چشم من در آب می بیند مرا

سایه ی ترسی به ره لغزید و رفت

جویباری خواب می بیند مرا

در نسیم لغزشی رفتم به راه

راه ، نقش پای من از یاد برد

سرگذشت من به لب ها ره نیافت :

ریگ باد آورده ای را باد برد .

 زنده یاد سهراب سپهری

نوشته های دیگران ()