امروز تو می فهمی و من می دانم که ما چقدر در       بندیم و اصولاً انسانها چقدر محبوس در آرمانهای کوچک دیگران در قفسند شاید هیچ کس برا ی من ، مثل تو ، پریدن را معنا نکرد . هیچ بارانی در من به اندازه ی تو ثمر نداشت و هیچ نوازشی به اندازه ی نوازش های تو   آنگونه محسور کننده نبود ......

 هنوز لحن لطیف کلام اولینت در جانم موج می زند انگار با ادبیات تنهایی هم می توان زیست . وقتی تو از محدوده ی لفظ بیرونی ، در قالب کلیشه ها نمی گنجی و به بیشه ای سر سبز می مانی ، که هنوز از کودکی پر است ، رهروی با تو سخت است .....

 من برای خودم دفتری از گل دارم و درباره ی تو انشاء   می نویسم رازهایم را در آن دفتر با تو تقسیم می کنم  و  اگر روزی رفتی یا رفتم هنوز در سایه تو با خواندن آن  رازها به آفتاب پناه می برم ...

 یادش به خیر شکوه باران چه لذتی داشت آنروز که       برای اولین بار برای تو گریستم .

 می دانی خواب پروانه ها چه رنگی است یا نه ؟! ......

 من می دانم اما بلد نیستم تعریف کنم راستش از روز اول یادمان نداده اند که زیبایی را چگونه تعریف کنیم ....

 به روزی فکر می کنم که راز حرف هایم را از چشمان عکسم در مجله ی ابدی بخوانی ..............

   شب بخیر کوچولو ....

نوشته های دیگران ()