نیمه شب بود و ، غم تازه نفس ،
ره خوابم زد و ماندم بیدار ،
ریخت از پرتو لرزنده ی شمع ،
سایه ی دسته گلی بر دیوار .
همه گل بود ، ولی روح نداشت
سایه ای مضطرب و لرزان بود
چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه
گوئیا مرده ی سرگردان بود

شمع خاموش شد از تندی باد
اثر از سایه به دیوار نماند
کس نپرسید : کجا رفت ؟ که بود ؟
که دمی چند در اینجا گذراند
این منم خسته در این کلبه ی تنگ
جسم درمانده ام از روح جداست
من ، اگر سایه ی خویشم ، یا رب
روح آواره ی من کیست  کجاست ؟

فریدون مشیری

نوشته های دیگران ()